Stoicism
رواقی‌گری، یک مکتب فلسفی است که در آتن باستان توسط زنون رواقی Zeno of Citium بنیان‌گذاری شد. این مکتب بر خویشتن‌داری، استقامت و خودکنترلی تاکید دارد. رواقی‌گران بر این باورند که سعادت انسان در تسلط به عواطف و رفتار بی تعصب با زندگی میباشد.
براساس این فلسفه انسان باید به رهایی از رنج برسد و “میل به لذت” یا “ترس از درد”، باعث افراط و تفریط در زندگی او نگردد.
لذت باید معنوی باشد نه مادی، و به‌همین جهت از مال و جاه باید چشم پوشید و بر نفس تسلط یافت و به‌قناعت و درویشی زیست تا آسایش‌خاطر فراهم گردد.
با اینکه رواقیون به نظر سرد و بی‌شهوت می آیند، این به هیچ وجه به معنی انفعال و بی تحرکی نیست. بلکه نشانهٔ روحی آرام، داشتن کنترل هوای نفس و توانایی رفع نیازهای عقلانی است.
رواقیون، هدف انسان را رسیدن به نظم درونی در سایه رفتار خوب با دیگران میدانند و اینکه انسان باید به بهترین خود تبدیل شود.
تاکید این فلسفه بر پذیرش چیزهایی است که در کنترل ما نیستند. و اینکه انسان باید تمرکز خود را روی اموری که می‌توانند کنترل کنند معطوف دارند تا اموری که در کنترل آنها نیست.
به عقیدهٔ رواقیون، عمدهٔ خوبی‌ها مانند احساسات، اعمال و افکار، در حوزهٔ کنترل ما قرار دارند. سایر چیزها معیار زندگی نیستند و باید در زندگی ما «بی‌تفاوت» باشند. با داشتن چنین رویکردی، کسی نمی‌تواند بهانه‌ای برای نیک زندگی نکردن بیاورد زیرا:
زندگی خوب، در کنترل خود شخص است.
علاوه بر این، رواقیان تأکید دارند که همه فرایندهای طبیعی، مانند بیماری و سلامتی، قوانین مطلق طبیعت هستند. پس انسان باید یاد بگیرد که سرنوشت خود را بپذیرد. زمانی که سرنوشت در زد، شکایت کردن دیگر فایده‌ای ندارد. حتی امروزه هم، اصطلاح «آرامش رواقی» در مورد کسی که اجازه نمی‌دهد احساساتش بر او غلبه کند به کار می‌رود.
بدبختی زمانی است که انسان تسلیم هوای نفس، شهوت و خودمداری شود.
نام این فلسفه از این رو است که انجمن آنها در یکی از رواق‌های آتن برگزار می‌شد. واژه stoa در یونان باستان به ایوانی گفته می‌شد که با ستون‌ها استوار شده بود. استوار، استوانه، ایستادن و قائم، هم‌ریشه با این واژه هستند. این فلسفه پانصد سال به درازا انجامید.از دوره فروپاشی امپراتوری اسکندر مقدونی ۳۰۰ (پیش از میلاد) تا ۲۰۰ (میلادی).
ChatGPT, Wiki